SYRIËRS
ONERVAREN

BAB TOMAS

DEEL DEZE PAGINA

SCROLL NAAR BENEDEN

Offline: This content can only be displayed when online.

Tjeu Seeverens /    Rob Oostwegel

NIEUWSPORTAAL 1LIMBURG MAAKTE IN SEPTEMBER 2018 EEN VIDEO NAAR AANLEIDING VAN DE OPENING VAN BAB TOMAS.

LEVE HET LEVEN OP STRAAT

“Het grote verschil in eetcultuur? Ons ritme. De late lunch is de warme maaltijd. Meestal tussen 14 en 16 uur. Maar in Syrië eten we eigenlijk als het uitkomt. De strakke Nederlandse planning past niet bij ons. Veel belangrijker vinden wij: neem alle tijd om samen te eten. Het liefst op straat. In Syrië zitten overal mensen met een stoel en tafeltje voor hun huis. Als je door zo’n straat loopt, word je door iedereen aangesproken. Dan doe je een uur over honderd meter. In Nederland leeft iedereen voor zich, loop je in één minuutje van A naar B. In Syrië bied je je buren iets van jouw eten aan als zij kunnen ruiken wat je aan het maken bent. Dat durf ik hier niet, ik ken ze ook niet. Het één is niet beter of slechter, maar het is zo anders. Het went maar moeilijk.”

‘Vrijheid proef je’. Gulpener benadrukt het in bijna elke uiting. Voor Mahran Oufan is dat dé dagelijkse uitdaging. In hartje Maastricht runt hij, zonder veel culinaire ervaring, het Syrische restaurant Bab Tomas. Samen met gevluchte landgenoten. Oufan heeft hen zorgvuldig geselecteerd uit de kaartenbakken van werklozen in de Limburgse hoofdstad.

OMARM ONS ETEN

Maastricht heeft ze al omarmd: de mezze. De kleine, tapasachtige voorgerechten uit de Levantijnse keuken. Tabouleh (salade), hummus, baba ganoush (auberginesalade) en kibbeh (gekruide bulgur-gehaktballetjes). Oufan: “Onze specialiteit. Daar zijn we trots op. Onze hoofdgerechten van vlees, vis en vegetarisch zijn al lekker, maar worden nog beter. Binnenkort komt een vriend, een Syrische vluchteling uit België, ons helpen verfijnder te koken. Dan zetten we hier de poort naar onze culinaire cultuur nog meer open. Kom maar proeven allemaal.” 

GAS GEVEN
EN HARD WERKEN

Wat een klus is het. Geen horeca-ervaring, louter hobbykoks. Ga er maar aan staan, 4000 kilometer van je roots. Oufan verklapt het recept. “Elke dag beter willen worden. Fouten accepteren en elkaar steunen. Mijn hulpkok moet nog veel leren. Maar hij is van goede wil. Geeft gas, werkt hard. Net als onze zes andere Syrische collega’s. Dan is het niet goed om alles in één dag te willen verbeteren. Beter is: langzaam, stap voor stap. Complimenten uitdelen. Niet alleen op fouten wijzen. Dat doen we aan het einde van de dag wel. Dan bespreken we samen wat morgen beter moet.”

DIE ENE KANS GRIJPEN

Dit is het verhaal van vechten om te overleven.
Van fouten accepteren. En van lekker eten uit de Levantijnse keuken. Oufan vlucht in 2015 vanuit Syrië naar ons land. Bijna een jaar verblijft hij in asielzoekerscentra. Dan krijgen zijn vriendin Eva en hij een flat in Zuid-Limburg. Nederlands leert hij in het talencentrum van Universiteit Maastricht en van lokale taalmaatjes.

Opeens komt die ene kans langs. Drie leden van de Maastrichtse Rotaryclub toonden vorig jaar maatschappelijke betrokkenheid. Samen met de gemeente Maastricht investeerden zij in een werkplek voor gevluchte Syriërs. De stad heeft er opeens een oosters restaurant op een toplocatie bij. 

Het cv van Oufan valt het meest op in de zoektocht naar een bedrijfsleider. Zorgverlener en ervaring in een vijfsterrenhotel in Damascus. “Maar helaas niet in de keuken”, glimlacht hij. Zijn personeel heeft dat evenmin. “Van de gemeente kreeg ik een lijst van werkloze Syrische statushouders. Voor mij was er maar één selectiecriterium: motivatie! De rest leren we samen wel.”

Offline: This content can only be displayed when online.

Tjeu Seeverens /    Rob Oostwegel

Deel deze pagina

NIEUWSPORTAAL 1LIMBURG MAAKTE IN SEPTEMBER 2018 EEN VIDEO NAAR AANLEIDING VAN DE OPENING VAN BAB TOMAS.

Maastricht heeft ze al omarmd: de mezze. De kleine, tapasachtige voorgerechten uit de Levantijnse keuken. Tabouleh (salade), hummus, baba ganoush (auberginesalade) en kibbeh (gekruide bulgur-gehaktballetjes). Oufan: “Onze specialiteit. Daar zijn we trots op. Onze hoofdgerechten van vlees, vis en vegetarisch zijn al lekker, maar worden nog beter. Binnenkort komt een vriend, een Syrische vluchteling uit België, ons helpen verfijnder te koken. Dan zetten we hier de poort naar onze culinaire cultuur nog meer open. Kom maar proeven allemaal.” 

OMARM ONS ETEN

“Het grote verschil in eetcultuur?
Ons ritme. De late lunch is de warme maaltijd. Meestal tussen 14 en 16 uur. Maar in Syrië eten we eigenlijk als het uitkomt. De strakke Nederlandse planning past niet bij ons. Veel belangrijker vinden wij: neem alle tijd om samen te eten. Het liefst op straat. In Syrië zitten overal mensen met een stoel en tafeltje voor hun huis. Als je door zo’n straat loopt, word je door iedereen aangesproken. Dan doe je een uur over honderd meter. In Nederland leeft iedereen voor zich, loop je in één minuutje van A naar B. In Syrië bied je je buren iets van jouw eten aan als zij kunnen ruiken wat je aan het maken bent. Dat durf ik hier niet, ik ken ze ook niet. Het één is niet beter of slechter, maar het is zo anders. Het went maar moeilijk.”

LEVE HET
LEVEN OP STRAAT
GAS GEVEN

Wat een klus is het. Geen horeca-ervaring, louter hobbykoks. Ga er maar aan staan, 4000 kilometer van je roots. Oufan verklapt het recept. “Elke dag beter willen worden. Fouten accepteren en elkaar steunen. Mijn hulpkok moet nog veel leren. Maar hij is van goede wil. Geeft gas, werkt hard. Net als onze zes andere Syrische collega’s. Dan is het niet goed om alles in één dag te willen verbeteren. Beter is: langzaam, stap voor stap. Complimenten uitdelen. Niet alleen op fouten wijzen. Dat doen we aan het einde van de dag wel. Dan bespreken we samen wat morgen beter moet.”

EN HARD WERKEN
DIE ENE KANS GRIJPEN

Dit is het verhaal van vechten om te overleven. Van fouten accepteren. En van lekker eten uit de Levantijnse keuken. Oufan vlucht in 2015 vanuit Syrië naar ons land. Bijna een jaar verblijft hij in asielzoekerscentra. Dan krijgen zijn vriendin Eva en hij een flat in Zuid-Limburg. Nederlands leert hij in het talencentrum van Universiteit Maastricht en van lokale taalmaatjes.

Opeens komt die ene kans langs. Drie leden van de Maastrichtse Rotaryclub toonden vorig jaar maatschappelijke betrokkenheid. Samen met de gemeente Maastricht investeerden zij in een werkplek voor gevluchte Syriërs. De stad heeft er opeens een oosters restaurant op een toplocatie bij. 

Het cv van Oufan valt het meest op in de zoektocht naar een bedrijfsleider. Zorgverlener en ervaring in een vijfsterrenhotel in Damascus. “Maar helaas niet in de keuken”, glimlacht hij. Zijn personeel heeft dat evenmin. “Van de gemeente kreeg ik een lijst van werkloze Syrische statushouders. Voor mij was er maar één selectiecriterium: motivatie! De rest leren we samen wel.”

‘Vrijheid proef je’. Gulpener benadrukt het in bijna elke uiting. Voor Mahran Oufan is dat dé dagelijkse uitdaging. In hartje Maastricht runt hij, zonder veel culinaire ervaring, het Syrische restaurant Bab Tomas. Samen met gevluchte landgenoten. Oufan heeft hen zorgvuldig geselecteerd uit de kaartenbakken van werklozen in de Limburgse hoofdstad.

Ongefilterd Magazines

Klik op een magazine om deze te openen. Veel kijk- & leesplezier!
Volledig scherm